سید محمدجواد شرافت

نرو ای همدم تنهایی بابا، مادر
می شود بعد تو بابا، تک و تنها، مادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچه ی شُوم
پس از آن حادثه افتاده ای از پا، مادر

آخرین بار که گیسوی مرا شانه زدی
لرزه ی دست تو لرزانده دلم را مادر

من و بی مادری، ای وای، برایم زود است
کاش می شد که از اینجا بروم با مادر